سنگ می کارند که تیغ درو کنند ؛ در حواشی حمله در مشهدالرضا ، نوشته ی محمدرضا پریشی

  شنیده ها حاکیست عبد اللطیف مرادی ، یا ابوالعاقب الموحد یا حسن مراد یا هر اسمی که دارد ، جوان بیست و یک ساله ایی است اهل ازبکستان ( هدف از افغانی نامیدن او چیست ؟ ) 

که  سال پیش به شکلی  غیرقانونی از پاکستان وارد خراسان شده و معتقد است   شیعیان رافضیانِ  مهدورالدمی هستند که ریختن خونشان نه تنها حلال است که مایه رضایت الهی است و خیر دنیا و اخرت در ان است  .

این جوان که در مشهدالرضا  ، ۲۱ ضربه به یکی از آن سه روحانی ،  زده است ( آیا بین این ۲۱ ها و آن عدد ۲۱  رمضان  که   شب شهادت امام اول شیعیان است ، واقعاً ارتباطی نیست ؟ )

می خواسته به خیال خود بر علیه انحراف در دین قیام کند ،  در کلیپ هایش گفته که رسول خدا و ائمه معصوم علم غیب نمی دانند و هر که آنها را دارای علم غیب بداند مشرک است ، و شما شیعیان ایران که از امام رضا یاری می خواهید مشرکید و فقط باید از خدا کمک خواست  و ...

و انگار  کسی نبوده به او بگوید پس تو چرا از برادرانت کمک خواستی و این  حمله را ترتیب دادی ، این شرک نیست ؟

 

فکری که قانع نشود ، سوالی که پاسخ داده نشود ، می بینید به چه فجایع ایی ختم می شود ؟
 

شنیده ها و دیدها از شعف غریبی نیز حکایت می کنند ،

مردم ایران را چه تربیت ها رفت که رسیدند به تقدیس خشونت  ؟ چگونه شد که  برای مردمان جوینده ی مهر و روشنی و صلح و امان ِ آهو 

چاقوی بی چادر و تیغه  لخت ، برتری یافت ؟ قمه بهتر است یا  آرامش سیّال آن مامن و مکه ی مستمندان  ؛  عطر حرم ِ حضرت ضامن آهو ؟

شور و شعف براه افتاده در کانال های ارتباطی  برخی از هموطنان

از شنیدن این خبر می آید یا از اینکه کارم از گریه گذشته است به ان می خندم ؟
و آیا این یک نشانه از مسیر اشتباه چهل سال گذشته ی ما نیست و آیا مقصر ، برنامه ریزان و بی برنامه عمل کنندگان این مملکت نیستند که ندانستند که ابتدا  چادر را  بر سر و تن که باید پوشاند؟

پاسخ  به پرسش هایی چنین مهم وظیفه چه کسانی بوده است  و چرا روحانیان شیعه به تبیین اصول اعتقادی مذهب خود برای جوانان انقدر همت نمی گمارند که به بیان احکام روزه و نماز و غسل و کفن ؟

و شنیده ی تاسف بار دیگری حاکیست 
 پس از  ان  حمله  ،  زائران قصد  داشته اند انقدر ضارب را بزنند که همانجا بمیرد ، راست است ؟ 
 ‏غم انگیز است اگر واقعیت داشته باشد .

امام اول شیعیان ، به پسران خود گفت اگر از این ضربه مُردم ، ابن ملجم مرادی  را ا عفو کنید و اگر نخواستید  فقط به ضرب یک ضربه ی مساوی ، قصاصش کنید  و کیست که واقعا بتواند یک ضربه مساوی به قاتل علی بزند دقیقا به همان ضرب و شدت و عمق و آسیب ؟

 و آیا امام علی با این وصیت فقط  پسران خود را   نه به  یک دو راهی بلکه  به یک راه و نتیجه ی مشخص و روشن هدایت فرمود و تمام  ؟
 ‏
 ‏
 ‏و اینکه برخی از آن سوی بامِ  شبکه های غیراجتماعی می افتند و  در حین ِ این  سقوط آزاد ،  برای همدیگر  پیام های حمایت و تقدیر و ایول و دست مریزاد ای دست انتقام می فرستند  آیا با کشته و مجروح شدن چند  آخوند واقعا به مقصد خود رسیدند و  انتقامشان براورده شد ؟ 

 ‏کسی نیست این جماعت را زنهار دهد که ای یاوه یاوه یاوه !

 تقدیس خشونت به تحمیل و تحصیل تجاوز   می انجامد و این سیکل معیوب تر از آن است که بتوان نادیده اش گرفت و یا تکذیبش نمود ،  خشونت سیلی است که چون برآید ، کسی را امان نخواهد داد  و سیکل معیوب مشتعلی است که دودش به چشم همه خواهد رفت همچنانکه اتشش انگشتان همه  را خواهد سوزاند . خشونت گرایان  و  تبلیغ و تزریق کنندگان این انگل کثیف  به رگان کم توان این جامعه بدانند که دیر یا زود مثل یک بومرنگ به دامان خودشان رجعت می کند و  روسیاهی اش  می ماند بر سر و صورت کسانی که آن حمله کور  گنبد و این حمله کورتر صحن رضوی را انقلاب و قیام نام نهادند و این اسمگذاری ابلهانه  را  با مردمان دیگر به اشتراک گذاردند . این ها نشانه قیام و انتقام نیست ، اینها نشانه نکبتی است که متاسفانه بر دامن جامعه مان انداخته اند  و ما را به تقدیس کنندگان خشونت مبدل ساخته اند  ، برخی مان ، آرنولد وار در پی نجات جهانیم حتی به قیمتِ ویرانی آن  .

 ‏از سنگ خونینی که در دستان  قابیل بود جز تیغ بی غلاف نمی روید  . 
کاش  ما  ،  ‏دسته سازانِ آن تیغه ی از ابتدا خونی  نباشیم .
 ‏

 ■

 

#سیکل خشونت

#صحن رضوی

#خراسان 

#حمله به روحانیان
 
 ‏